Jelle van der Zijden (40) en Bart Bovendeur (40) hebben elkaar leren kennen tijdens hun eerste baan in de arbeidsbemiddeling. Samen bestieren zij nu WIJ.ZORGEN, een arbeidsbemiddelingsbureau gericht op de zorgsector met als doel: structureel bijdragen aan de oplossing van het personeelstekort in de zorg. Wij spraken hun over dat nobele doel, over wat succes voor hun betekent, over hun work-life-balance en nog veel meer.

Jelle van der Zijden komt uit Eindhoven, is getrouwd en trotse vader van twee kinderen, heeft twintig jaar ervaring in de arbeidsbemiddeling. Begon als schoolverlater bij een arbeidsbemiddelingsbedrijf met één kantoor in de technieksector en vertrok er als Algemeen directeur met tien kantoren. Nadat het bedrijf twee keer verkocht werd was het tijd voor iets nieuws. Besloot ontslag te nemen om er meer te zijn voor zijn vrouw en kinderen, voordat hij besloot wat hij met zijn werkbare leven zou gaan doen. Vanuit die stilte ontstond de perfecte storm die WIJ.ZORGEN heet.

Bart Bovendeur komt uit Arnhem en is trotse vader van twee kinderen, heeft zo’n vijftien jaar ervaring in de arbeidsbemiddeling. Begon ook als schoolverlater bij hetzelfde bedrijf als Jelle, maar op een ander kantoor, groeide met het bedrijf van drie kantoren door tot commercieel directeur van tien kantoren, waarna ook hij moeite kreeg met de bedrijfsvoering toen het bedrijf twee keer verkocht werd. Hield contact met Jelle tot hij besloot, na een aantal keer als klankbord te hebben gediend onder het genot van een kop koffie, te verhuizen naar het nieuwe bedrijf van Jelle.

Waar kwam het idee voor dit bedrijf vandaan?
Jelle: “Dat is geen heel leuk verhaal. Toen ik stopte met werken voor het bedrijf waar ik zo lang gewerkt had, zat ik een tijdje bewust thuis om er voor mijn gezin te zijn en om de tijd te nemen wat ik wilde doen met mijn zakelijke leven. In 2017 kreeg mijn vrouw een hersenvliesontsteking. Buiten het feit dat het een heftige periode was voor mijn vrouw en ons gezin, hebben die momenten in het ziekenhuis ook op een andere manier indruk gemaakt. Dat iemand anders er alles aan doet om het leven van je vrouw weer op de goede weg te krijgen raakte me. Maar wat me ook raakte, was dat ik ook constant hoorde hoe sommige zorgverleners op hun tandvlees lopen door de structurele personeelstekorten. Zo ontstond toen het idee om mijn kennis en ervaring omtrent personeelsbemiddeling in te gaan zetten in de zorgsector. Ik begon alleen, maar daar kwam Bart al snel bij als zzp’er, maar na korte tijd besloten we dat Bart mede-eigenaar moest worden.”

Even luchtig: wat is jullie favoriete boek of film?
Bart: “Als film schiet me dan Into the Wild meteen te binnen. Dat gaat over een jongen die klaar is met de huidige maatschappij, huis en haard achterlaat en de natuur in trekt, zonder te weten waar hij aan begint. Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, een erg indrukwekkende verfilming.”
Jelle: “Van de boeken die ik recent heb gelezen zou ik No Rules Rules aanraden. Zakelijk gezien echt een fantastisch boek. Dat gaat over het bouwen van een bedrijf en hoe je mensen in hun kracht moet zetten. In het boek nemen ze het omturnen van Netflix als case en kom je erachter hoe je dat qua organisatiestructuur en -cultuur dan aanpakt. Oh en mijn zoontje is Oorlogswinter aan het lezen, dat was vroeger een van mijn favorieten.”

Waar staan jullie ’s ochtends voor op?
Jelle, gedecideerd: “Om samen met mensen dingen te bereiken.”
Bart: “Daar sluit ik me bij aan. En naast het werkdeel natuurlijk ook voor mijn zoons.”

Wat maakt WIJ.ZORGEN zo uniek?
Bart: “In de basis zijn we arbeidsbemiddelaars. Zorginstellingen hebben een vraag op het gebied van personeel, dus een vacature, en wij zijn in contact met zorgmedewerkers die voor die vacature in aanmerking komen. Uiteindelijk is het onze missie om een bijdrage te leveren aan het oplossen van het personeelstekort in de zorg. En ik zeg hier bewust ‘bijdrage leveren aan’, want wij gaan dat tekort uiteindelijk niet kunnen oplossen, maar we zijn er dus wel echt mee bezig die bijdrage zo goed mogelijk te leveren. We focussen ons op de vraag hoe we meer handen aan het bed kunnen krijgen, bijvoorbeeld door middel van opleidingen. Er zijn heel veel mensen die in de zorg willen werken, maar daar  niet voor opgeleid zijn. Daar liggen dus wel degelijk kansen.”
Jelle: “Precies, er zijn zo’n 350 duizend mensen in Nederland die wel in de zorg willen werken, maar waarvoor de drempel te hoog is om toe te treden. In dat gat springen wij. We geloven in functiedifferentiatie, wat inhoudt dat mensen die een complete functie niet aankunnen, wel bij kunnen springen voor een bepaald deel van een functie. De mensen die dan wel opgeleid zijn houden meer tijd over voor de complexere zorg. De verandering op het gebied functiedifferentiatie is nog niet bepaald aanwezig in Nederland, maar daarvan denken we: we kunnen niet anders, we moeten wel.”

Zie je al tekenen van verandering bij zorginstellingen?
Bart: “Ja, je ziet nu heel langzaam maar zeker dat er het besef komt dat het zo niet langer kan. We zijn nu wel in gesprek met potentiële opdrachtgevers die aan het kijken zijn naar de vraag: ‘hoe kunnen we het wel oplossen?’ Het lastige aan de zorgsector is dat wanneer een zorgorganisatie wel wil veranderen, er ook altijd weer andere organisaties zijn die dit kunnen bemoeilijken. Een verzekeraar stelt bijvoorbeeld ook eisen. Als die door een verandering niet meer vergoeden, dan moet daar ook weer aan gewerkt worden, dus dat vertraagt verandering ook weer.”

Wat doen jullie anders dan andere uitzendbureaus in de zorg?
Jelle: “Bij een gemiddelde zorgorganisatie is twintig tot dertig procent werkzaam als zzp’er of uitzendkracht. Het verschil tussen ons en andere uitzendbureaus, is dat iemand die via ons bij een zorgverlener werkt, altijd het doel heeft om er in vaste dienst te gaan. Als je ons traject vergelijkt met het blijvend inhuren van een inleenkracht, dan bespaart een zorginstelling als ze met ons werken na het tweede jaar zo’n €50.000 per jaar voor die ene medewerker. Die manier van detacheren, ook wel detavast genoemd, dat deden we in de technische branche al lang, maar was nog vrij uniek in de zorg.”

Wat is jullie grootste succes tot nu toe?
Jelle: “De groei die wij hebben bewerkstelligd in iets meer dan drie jaar tijd. Van niks naar nu met  elf medewerkers op kantoor en zo’n 140 medewerkers die in de zorg werkzaam zijn en met een totale omzet van  3.6 miljoen, dat we dat met deze groep doen is een groot succes te noemen denk ik.”
Bart, lachend: “Als ik aan ons grootste succes moet denken, denk ik aan een foto die Jelle mij op kerstavond stuurde toen ik net bij WIJ.ZORGEN was aangesloten. Hij had zojuist een landelijke samenwerking met een grote opdrachtgever afgesloten en dit met mij gedeeld via een kerstkaart. Het was een opdrachtgever waar Jelle al langer voor werkte, maar vooral in het zuiden van het land. Op die kerstkaart  stonden de afspraken  waarmee we gingen werken voor al de  zorglocaties van deze organisatie in de rest van het land. Dat landelijk uitrollen van onze diensten heeft uiteindelijk voor een mooie groeispurt gezorgd.” Daarbij zien we nu dat de dienstverlening daar goed werkt omdat het aantal zorgmedewerkers dat via ons een vaste baan bij hen krijgt sterk groeit.

Wat betekent succes voor jullie?
Bart: “Dat zou ik tien jaar geleden uitgedrukt hebben in bepaalde cijfers, zoals omzetten en winst. Natuurlijk is het belangrijk dat het goed gaat met het bedrijf en dat zich dat uitdrukt in de cijfers, maar tegenwoordig vind ik het veel belangrijker wat we aan onze mensen in de organisatie te bieden hebben. Eerder ging het om prestaties van medewerkers, tegenwoordig veel meer om de ontwikkeling, het succes van de organisatie is daar weer een gevolg van. .”
Jelle: “Grappig, toen ik antwoord gaf op je vorige vraag besefte ik dat we het eigenlijk alleen over die overkoepelende successen hebben op het moment dat iemand ernaar vraagt. Dankjewel daarvoor, want het is soms wel mooi om bij stil te staan. Maar ik denk dat het voor ons allebei wel geldt dat we kunnen genieten van alle kleine succesjes met collega’s. Bijvoorbeeld wanneer die ene zorgmedewerker die opleiding gaat volgen. Het is denk ik altijd een optelsom van kleine succesjes samen.”

En tegenslagen, hebben jullie die een die als ondernemer is bijgebleven?
Bart: “Wij kunnen ons wel zwarte zwanen voorstellen, maar we hebben die nog niet echt gehad. Natuurlijk hebben we kleine tegenslagen gehad, zo hebben we intern een administratieve medewerker gehad waarvan we dachten dat die echt heel goed paste, maar die vervolgens binnen een maand alweer stopte. Dat zijn relatief kleine tegenslagen die bij het ondernemen horen .”
Jelle: “Ik moet denken aan een concept wat ik de afgelopen jaren had ontwikkeld, genaamd Flexpool. Hiermee wilden we het aanbod en de vraag van losse diensten in de zorg met elkaar verbinden. We ontwikkelden er een app voor en het was een groot project waar veel tijd, geld en energie in zat. Daar hebben we een half jaar geleden de stekker uit getrokken, omdat het niet bracht wat het moest brengen. Maar of dat dan een grote tegenslag was, weet ik niet. Je ziet het aankomen en het hoort erbij in het ondernemen denk ik.”

Zit er een les in zulke tegenslagen?
Jelle: “Ja wat mij betreft: leer door te doen. En project specifiek zaten er allerlei lessen in het uitrollen van dat project, dus ook daar leer je veel van.”
Bart: “Inderdaad, en het is denk ik belangrijk om niet op één paard te wedden. Doordat we naast dat project ook bezig bleven met andere dingen, hebben we dit relatief makkelijk af kunnen sluiten.”

Hoe verdelen jullie de balans tussen werk en privé?
Jelle: “Wanneer je werkt is niet zo relevant. Dat hoeft niet tussen 9 en 5. Als mijn kinderen iets hebben op donderdagmiddag, dan zorg ik dat ik daar bij ben. Als ik op een ander moment ’s avonds wat moet werken, dan kan dat ook. Verder werk ik in de winter meer, omdat het dan donker is. In de zomermaanden werk ik minder, omdat ik dan lekker naar buiten kan gaan. Zo ga ik een beetje mee op die flow.”
Bart: “Daar sluit ik me bij aan. En het fijne is dat we van elkaar weten dat we er zo in staan. We regelen het wel, maar wanneer we dat doen bepalen we zelf.”
Jelle: “Ja, en die ruimte is er voor onze collega’s overigens ook.”
Bart: “Om daar nog aan toe te voegen, zijn Jelle en ik hier wel verschillend in. Jelle heeft van nature een balans, waar ik mezelf wel kan verliezen in werk. Daarom bouw ik echt reflectiemomenten in om te kijken naar de balans.”

Hoe zijn jullie in Den Bosch terechtgekomen en wat vinden jullie eigenlijk van Den Bosch?
Jelle: “Eigenlijk zijn we gaan kijken naar een plek van waaruit het mogelijk was om heel Nederland te bedienen. Daarnaast moest het een beetje tussen Arnhem en Eindhoven in liggen. Toen kwamen we al snel bij Den Bosch uit.”
Bart: “Precies, het is heel mooi centraal gelegen en als antwoord op de vraag wat we ervan vinden: we liepen gisteren nog naar een afspraak in het centrum en zeiden weer tegen elkaar wat een mooie stad het toch is. Daar kwamen we overigens ook al achter tijdens ons eerste teamuitje, toen we een rondvaart door de Binnendieze deden, echt een aanrader. En oh ja: bij iedere reden om te trakteren worden er Bossche Bollen gehaald, dat is ook wel echt een pluspunt. Haha.”

Wat is jullie gouden tip aan de nieuwe generatie ondernemers?
Bart: “Geloof erin en begin.”
Jelle: “Ondernemen is leren door te doen. Ik heb het ondernemen altijd heel erg voor me uitgeschoven uit angst voor wat er mis kon gaan, dus ik zou willen zeggen: durf uit je comfortzone te stappen en ga het gewoon doen. Als het lukt heb je niet gefaald, maar je hebt daadwerkelijk gekeken of iets levensvatbaar is. Verder, als je iets doet met mensen, ga dan uit van het goede van de mens. Heb vertrouwen dat je het samen gaat regelen en als je dat niet hebt, neem je afscheid van elkaar.”